Spoiler uyarısı: Bu makale, dizinin finalini tartışıyor. Halefiyet

Bayanlar ve baylar, hamile çellolar ve ağrı süngerleri – sonunda bir kazananımız var! Midwestern milquetoast, GoJo Waystar Royco’nun Amerikan CEO’su olan Tom Wambsgans’ı tebrik ediyoruz. (Belki sadece GoWay derler?) Kim tahmin ederdi? Hollywood güç oyunlarının ikonik tarihçisi Nikki Finke’nin dediği gibi: Toldja! Şaka yapıyorum. Dürüst olmak gerekirse, geçen haftaki sondan bir önceki bölümde Halefiyet bittiğinde, Kuzen Greg teorisine geliyordum. Greg’in Pazar günkü komik ve üzücü finaldeki olaylardan şikayet etmesi gerekmiyor. Ve halefinin kim olduğu gerçekten önemli değil. Daha da önemlisi halefinin kim olduğu değilve bu, Logan ve Caroline’ın korkunç yetişkin üç çocuğu.

Kendall, Siobhan ve Roman Roy hiçbir zaman para, güç ya da konferans masasının başında bir koltuk için rekabet etmediler. İstedikleri şey babalarının onayıydı. Ama bunu kimseye bahşetmeden öldü, kendi soğukkanlılığıyla seviyor göründüğü ama asla saygı duyamadığı çocuklara her zamankinden daha fazla yabancılaştı. Hikâyesi, kişisel ve profesyonel bir dip noktayla sona erdi; ailesi tarafından terk edilmiş, dalkavuklarla çevrili, kariyerinin sonunu getirecek olan anlaşma geri alınmıştı. Mükemmel dizi finali “With Open Eyes”ta Roy üçlü hükümdarlığının her bir üyesi gerçek kaderlerini gerçekleştirdi. Ne yazık ki onlar için bu, halef rolünü değil, dibe doğru kendi kişisel yarışlarını kazanmak anlamına geliyordu. Ve yanlarında bir sürü insan götürdüler. Jeryd Mencken’in başkanlığının bittiğine inanıyorsanız, ki benim inanmamız gerekiyor, o zaman mecazi kayıp sayısı tüm ABD nüfusu kadar yüksek olabilir.

Ne de olsa, seçimin gerçek, gökdelen yüksekliğindeki çıkarlarını ortaya çıkaran seçimdi. Halefiyet. Bölümler ve sezonlar ince bir şekilde düzenlenmiş bir hassasiyetle ortaya çıkarken bile, her şeyin nereye gittiği konusunda endişelendim. Üç şımarık yetişkin çocuğun babalarının şirketinin kontrolü için giderek daha aşağılayıcı bir şekilde rekabet etmesi kesinlikle eğlenceliydi. Yaratıcı Jesse Armstrong ve yazar ekibi tarafından senaryolaştırıldığı gibi, karakter yayları Shakespeare zarafetiyle kıvrılıyor (ve gerçekten de Bard’dan epeyce ödünç alınmış). Hem şeytani bir şekilde komik hem de yürek burkan bir şekilde yıkıcı olan diyalog, asla inmeyi başaramadı. Ama amaç neydi? Süper zenginler canavar mı? Bu, ilk sezonun sonunda, uyuşturucu bağımlısı Ken yanlışlıkla bir garsonu ölümüne sürüklediğinde, kız kardeşinin düğününde bütün gece parti yaptığında ve Logan’ın kasıtsız adam öldürme karmaşasını temizlemesine izin verdiğinde aktarıldı. Bir halefi taçlandırmak olay örgüsünü çözecektir, ancak daha büyük bir açıklama yapmak zorunda değildir.

Şovun akışı boyunca bu ifadenin ne olabileceğine dair ipuçları olsa da, Armstrong’un oyun sonu gerçekten üçüncü ve son bölüm olan “America Decides”e kadar ortaya çıkmadı. Medya işinin iniş çıkışları ve halkın gözünde yaşayan müstehcen derecede ayrıcalıklı ailelerin dinamikleri konusunda olduğu kadar kurnaz, Halefiyet her zaman, büyük ölçüde, ülkemizin şu anki milyarderler çağında demokrasinin imkansızlığıyla ilgiliydi. Logan’ın GOP Cumhurbaşkanlığı adaylığı için seçtiği aday olarak, Logan’ın o zamanlar aşırı sağcı bir sonradan görme olan Mencken’i kutsadığı CPAC benzeri bir konferansta geçen 3. sezondaki “What It Takes” gibi ender istisnalar dışında, portre çekildi. Roy’ların çatışmalarını çevreleyen negatif alanda şekillenir.

Halefiyet dramatik ironiden başka bir şey sevmezdi. Buna göre, komik ve aynı zamanda uygun olan şey, Roy’ların hiçbirinin nihayetinde demokratik sürece gelişigüzel ihanetlerinden fayda sağlamamasıdır. Roys’daki o savaştan galip çıkanlar sadece Jeryd “Something Clean in This Polluted Land” Mencken ve Tom “Pontius Pilate” Wambsgans değil, aynı zamanda Greg “Just Follow Orders” Hirsch ve hepsinden önemlisi Lukas “Politics Is Easy” Matsson’du. ‘bitmeyen iç savaş. Kleptokratlar ganimetleri bölüştürürken (Waystar, Amerika), Roy çocukları kavga etmeye devam ettiler – finalin zirveye ulaşan yönetim kurulu toplantısında Ken ve Roman’ın yaptığı gibi, bazen ürkütücü bir fiziksel anlamda. Hayatları boyunca şımartılmış ve hapsedilmiş, gerçekten iyi yapmayı öğrendikleri tek şey bu.

Çocuklarının her birinin yıkımının tohumlarını eken Logan’dı ama işi birlikte bitirdiler. Bir zamanlar babasının soğukluğundan dehşete düşen Ken, sonunda Logan’ın acımasız pragmatizmini kucakladı ve methiyesinde onayladı; aslında, Mencken’e seçimi basit bir bedel karşılığında teslim ederek, özgür basının bir temsilcisi olarak etik yükümlülüklerinden tartışmalı bir şekilde babasının sahip olabileceğinden çok daha fazla saptı. Mencken ile olan şüpheli dostluğu ve erkek kardeşi üzerinde uyguladığı baskı yoluyla Ken’in kendini küçük düşürmesi için gerekli koşulları yaratan Roman’dı. Ve Shiv’in CEBros’a Matsson’a ihanet etmesi, Ken’in demokratik sürece ihanetini haklı çıkarmasına izin verdi – Waystar’ı yönetme konusundaki ateşli hırsını tamamlayan bir seçim.

Tüm bu ahlaki uzlaşma, sonunda ona istediğini bile vermiyor. Roman tarafından fiziksel olarak dövülen ve mecazi olarak Shiv tarafından bıçaklanan Ken, GoJo anlaşması lehinde oy kullandığında, Halefiyet dizi prömiyerinin ortasında olduğu gibi aynı çıkmazda: çok yakın CEO olmak için ama tüm pratik amaçlar için bir milyon mil uzakta. Ancak bu sefer o unvan için bir şans daha bulamayacak. Onu en son gördüğümüzde, Logan’ın yaşlı adamı Colin’in gözlerinin altında boş boş kirli nehre bakıyordu ve muhtemelen Ken’i intihar nöbetine koymuştu. Bence Armstrong, onu kelimenin tam anlamıyla öldürmemeye karar vererek akıllıca davrandı. Melodram, bölümün tüm incelikli komedi ve trajedi notlarını bastırabilirdi. Bu son su görüntüsü, Ken’in asla uçurumdan uzak olmayacağını hatırlatmak için yeterliydi. Shiv aleyhine oylamadan hemen önce kardeşlerine “Bunu yapmazsam ölebilirim” diyor. Bunun abartı olduğunu düşünmüyorum.

Roman ise Logan’ın ölümünden beri kaosa doğru kayıyordu. Kısa bir seçim gecesinin zirvesinden sonra, cenaze hem uygunsuz insan duyguları yoluyla kendi kendini sabote etmesini hem de tahmin edilebileceği gibi yalancı Mencken tarafından hızlı bir ihaneti getirdi. Bazı “Neden ben olmasın?” Oylamada Ken ve Shiv’le tartışırken sesler yükseliyor, ancak kardeşlerinin de belirttiği gibi, çok uluslu bir şirkete liderlik etmeyi gerçekten istediğine, duygusal kapasitesine çok daha az sahip olduğuna inanmak zor. Roman’ın her zaman can attığı şey, aile balonunun güvenliğiydi. Şimdi, Shiv’in erkek kardeşleri yerine kocasını seçmesi ve Ken’in şüphesiz Roman’ın Logan’ın Ken’in biyolojik olmayan çocuklarını asla meşru mirasçıları olarak görmediğini hatırlatmasıyla uğraşmasıyla, bir daha asla yakın olamayacaklar. Martinisine gülümsese de gülümsemese de, Roman’ın önünde oldukça yalnız bir hayat var gibi görünüyor.

Shiv, tartışmalı bir şekilde, erkek kardeşlerinden herhangi birinden daha avantajlı bir konuma gelir. Birincisi, onların kendine zarar verme dürtülerini paylaşmıyor. Ve kısa bir an için, ekran dışında, Matsson’a satış yapmak için oy kullandığında, yönetim kurulu odasındaki en güçlü kişi oluyor. Ayrıca, Tom’la olan evliliği, her zaman olduğu ve sonsuza kadar da çarpık olmasına rağmen, düzeliyor gibi görünüyor. Artık gülünç bir şekilde liginin dışında değil.

Yine de finaldeki hikayesi aynı zamanda birçok yönden en acı verici olanıydı. Matsson tarafından, kendi deyimiyle “bebeği onun içine koyan adam” lehine bir kenara atılan -oğlanlardan biri olarak ciddiye alınmaktan başka bir şey istemeyen Shiv- eş rolüne indirgenmiştir. ve bir kız kardeş. (Bu dizideki tüm erkeklerin ortak noktası ne? Oh, doğru: onlar cinsiyetçi.) Ve tarihi kraliçelerin ve diğer kadınların, kafa karıştırıcı bir ailesel ayrıcalık ve cinsiyete dayalı güçsüzleştirme karışımını müzakere eden yüzlerce yıldır verdiği bir karar veriyor. binlerce olmasa da, gelecek nesil üzerine bahse girer. Ken’in çocukları, Roman gibi öjenik bağnazlar tarafından “rastgele” kabul ediliyorsa, o zaman Roy soyunu devam ettirecek olan Shiv’in müstakbel bebeğidir. Tom’un CEO olmasıyla, çocukları ailenin bir tarafında paraya, diğer tarafında güce sahip olacak.

Cenazede Ken’in Logan’ın yaptığı her şey hakkında yaptığı konuşmalar için… Halefiyet insan ruhlarının, geçim kaynaklarının ve yaşamlarının ve demokrasinin yıkımıyla ilgili bir gösteriydi. Gösteri, ikna edici bir şekilde bunun kapitalist madalyonun diğer yüzü olduğunu savunuyor: Acıdan başka bir şey vermeyen sonsuz rekabet. Ken, “Belki zehir damlıyor,” diyor ama bu konuda belki diye bir şey yok. Kendi ruhundaki tüm sıcaklık izlerini yok eden bir aile reisi tarafından lanetlenen Roy ailesi, dokunduğu her şeyi yok etti. Kardeşleri izlemek büyüleyiciydi, çünkü Armstrong her birini, kendi benzersiz ölümcül kusurları ve Logan’ın içlerinde beslediği zehirli rekabetten metastaz yapan birçok ek nevrozun bir kombinasyonuyla ölüme mahkum edilmiş, tamamen biçimlenmiş bir trajik kahraman olarak tasarladı.

Dahası, düşüşleri bile kutlanacak çok az şey bırakıyor. Elbette, Roy’lar ortalıkta yok ama Matsson, Mencken ve Tom da desteklenecek çekici bir takım değiller; hatta kötü şeyleri, onlara bir imparatorluğun anahtarlarını veren eksantrik ve beceriksiz aileden daha verimli yapacaklardır. Açgözlü açgözlülük tarafından kırılmış, dünya Halefiyet, tıpkı bizim dünyamız gibi, tamir edilemeyecek durumda olabilir. Sonunda, tek gerçek kazanan biziz – yeni Yaldızlı Çağımızın en kötü aşırılıklarının harika bir televizyona dönüştürülmesini izlemesi gereken izleyiciler.

Bize Ulaşın [email protected]’da.