Oppie en sevdiği birkaç öğrenciyi ağırlar, onları büyük, hızlı arabasına bindirip Amelio’s ve Jack’s gibi San Francisco restoranlarında keyifli bir ziyafet çekerdi. İyi sohbet ucuzdu ama akşam yemeği her zaman pahalıydı; çekleri tahsil eden Oppie idi.

Eski, utangaç günlere göre daha akıcı bir sohbetçi olan yakışıklı ve kendine bağlı olmayan Oppie, kokteyl ve akşam yemeği partilerine konuk olarak çok rağbet görüyordu. Kendi ustalıkla pişirilmiş sıcak Meksika yemeklerini servis ederek bekarlığa veda yemekleri verdi ve ortalama bir Martini’yi laboratuvar hassasiyetiyle karıştırdı.

Geç kalınan bir partiden sonra, sık sık gecenin büyük bir kısmını ilgili bir problem üzerinde çalışarak geçirirdi (“Ne kadar uykuya ihtiyacım var? Bu, Bayan Lenin’in et hakkında söylediği gibi: ‘Acıktığımızda beş dakika pişiririz; aç olmadığımızda iki saat'”). Bir keresinde, Berkeley tepelerinde bir üniversiteli kızla çıktığı bir randevuda, bir fizik problemini çözme dürtüsü hissetti, arabadan inip bir aşağı bir yukarı yürüdü, gecenin karanlığında dolaşıp gitti. Başka bir olayda, kendi Martinilerinden cesaret alan Oppenheimer, “tanıdığı” bir kıza telefon etmeye karar verdi ve onun adını hatırlayamadığını gördü; tek hatırladığı, adresinin yedinin katı olduğuydu.

Çünkü Lewis Strauss kariyerinin krizine yaklaşırken söz konusu olan, yetkinliği değil, kişiliğidir. Strauss, makyajının olağanüstü bileşenleriyle, övgü ve suçlama, hayranlık ve hoşlanmama gibi üstünlükler uyandıran biridir. Arkadaşlarının gözünde zeki, özverili, cesur ve daha rahat anlarında son derece çekici. Düşmanları onu kibirli, kaçamak, şüpheci, gururlu ve aşırı sert bir savaşçı olarak görüyor. (“Bir ahtapottan daha fazla dirseği var.”)

…Lewis Strauss’un karakterinin hayati bir anahtarı, daha olgunlaşmış olabileceği bir yaşta onu hala rahatsız eden mükemmeliyetçiliğidir. Terziliğinin çalışılmış zarafetinde, uzun bir alışkanlıktan kendisine doğal gelen ama düşmanca kulaklara biraz yapmacık görünen bir konuşma kesinliğinde ve her şeyden önce, ne kadar insani ve anlaşılır olursa olsun hatalarını kabul etme konusundaki şiddetli isteksizliğinde kendini gösterir. Mükemmeliyetçiliğinin bir kısmı, bir yabancı olma duygusuna kadar uzanıyor. Bir Yahudi olarak, bazen anti-Semitizmin yaralayıcı yönlerini hissetti (ve yine geçen hafta, o çirkin terim ortaya çıktı). Tüm servetine (o bir milyoner) ve zekasına (düşmanları bile onun zeki olduğunu kabul ediyor) rağmen, Strauss üniversiteye hiç gitmediğinin ve gezici bir ayakkabı satıcısı olarak başladığının farkındalığını kendi zihninde yaşayamıyor gibi görünüyor.